Μάχες κι Αγάπες

Μάχες κι αγάπες

Γίναμε σύννεφα, λάμψεις, νερά

γίναμε γη καρπερή, μυρωδάτη

βρήκαμε λέξεις που άνοιγαν δρόμους

για εκείνο το ανέκφραστο κάτι

Γίναμε άμμος που άντεχε κι έσβηνε

τα βάρη απ’ των πόνων τα χνάρια

γίναμε δέντρα που ο άνεμος έσειε

σα να ‘τανε μόνο κλωνάρια

Γίναμε κέρινα μέλη που λιώναν

με κάθε μικρό μας παράπονο

γίναμε ηφαίστεια που ξέχυναν λάβα

στον κάθε μας λόγο τον άπονο

Σε μάχες κι αγάπες βαρειά κυλιστήκαμε

με δάκρυα και λόγια συχνά συγκρουστήκαμε

τη σάρκα του έρωτα με οδύνη ξεσκίσαμε

του δρόμου τα σκούρα σημάδια αψηφήσαμε

με λύσσα φωνάξαμε αντίο και πάλι γυρίσαμε

Το χάρτη του κόσμου, σ’ αυτήν την πορεία

τον χάσαμε  κι έμεινε μόνο απορία

Δεν είχαμε βγάλει σχολείο αγάπης

Μας έπιασε αδιάβαστους «έρως-σατράπης»

που είχε από νέους μακριά εμπειρία!

Με λόγια  ανορθόγραφα τα θέλω μας είπαμε

Σαν χτύπησε η πόρτα για δώρα, εμείς λείπαμε

Κι αν σήμερα ξέρουμε εχθρούς κι αντιπάλους

Κι αν μάθαμε γι άλλους πολέμους μεγάλους

Τις μάχες που ενώνουν, που φτάνουν σε νίκες,

ακόμα αγνοούμε και στήνουμε δίκες

Κι αν έχουμε ζήσει  πολλά με το νου και το σώμα

Αγάπη, καλέ μου, ανεφέλωτη, δε ζήσαμε ακόμα.

Να ξανάρθεις

Ήρθες στον ύπνο μου γλυκά με το χαμόγελό σου

σα σπουργιτάκι κούρνιασα στον τρυφερό λαιμό σου

Με τι στοργή με κράτησες σφιχτά στην αγκαλιά σου

με πόσα δώρα γέμισα ξανά απ’ τη ζεστασιά σου

Να ξανάρθεις θέλω πάλι, την αυγή, προτού ξυπνήσω

στης μορφής σου τη σαγήνη λαχταράω να μεθύσω.

Να ξανάρθεις θέλω πάλι, την αυγή, προτού ξυπνήσω

κάθε μου όνειρο και πρόβα για να σε καλωσορίσω

Μπήκες στον ύπνο μου απαλά σαν ασημένιο κύμα

κράτησα την ανάσα μου να μην κοπεί το νήμα

Έφευγες λέει για το στρατό, θα σ’ αποχαιρετούσα

μα θα ‘μουν πάντα όπως παλιά στη σκέψη σου παρούσα

Να ξανάρθεις θέλω πάλι, την αυγή, προτού ξυπνήσω

θάμαι έτοιμη πια τώρα κάθε κόμπο σου να λύσω

θάμαι έτοιμη για σένα να υψωθώ, να φτερουγίσω

θάμαι έτοιμη στο νεύμα σου πιστά ν’ ακολουθήσω

να δεχτώ, να εκτιμήσω.

Να ξανάρθεις θέλω πάλι, την αυγή, προτού ξυπνήσω

πια ποτέ μου να μη ζήσω αν δε σε καλωσορίσω.

(να μου πάρουν το κεφάλι αν δε σε καλωσορίσω.)

 (Για Δ.)

Λόγια γλυκά

Λόγια απαλά, γλυκόλογα

στο χρόνο αιωρούνται

κι όσοι τους ήχους κυνηγούν

ποτέ πια δεν κοιμούνται

Πιάσε τα λόγια, κράτα τα, παρ’ τους το άγριο μέλι

χωρίς αγάπης μουσικές να τραγουδά κανείς δε θέλει

Πιάσε τα λόγια, φέρε τα κι ας είναι της απάτης

δε ζούμε αν δεν ακούσουμε τους ήχους της αγάπης

Λόγια του πάθους, της στοργής

στον άνεμο χορεύουν

και αν  συνοδεία εκεί δε βρουν

παύουν να ταξιδεύουν

Πιάσε τα λόγια, κράτα τα, παρ’ τους το άγριο μέλι

χωρίς αγάπης μουσικές να τραγουδά κανείς δε θέλει

Πιάσε τα λόγια, φέρε τα κι ας είναι της απάτης

δε ζούμε αν δεν ακούσουμε τους ήχους της αγάπης

Λόγια της πύρινης ματιάς

τα πρόσωπα χαϊδεύουν

κι όταν τους λείψουν, θα πενθούν

τυφλά θα τα γυρεύουν.

Πιάσε τα λόγια μιας ροδιάς που κλαίει για τα’ άρωμά της

που κλαίει γιατί δεν πρόλαβε να δει το γέρασμά της

Πιάσε τα λόγια, κράτα τα, παρ’ τους το άγριο μέλι

χωρίς αγάπης μουσικές να τραγουδά κανείς δε θέλει

Πιάσε τα λόγια, δώστα μου, να δω τα μυστικά της

δε ζούμε αν δεν προφέρουμε τους ήχους της αγάπης

Θέλω να βγω απ τον κλοιό της αυταπάτης

Ίσως να μάθω να ξεχνώ τα λόγια της αγάπης

Είναι πικρό του μαρασμού τον ερχομό να βλέπεις τελευταίος

μα είναι μικρό το βάραθρο αν το αντικρίζεις δίχως δέος

Γράμματα φιλιά

Μου στέλνεις γράμματα ποτάμια, παράπονα βουνά

ζητώντας ν’ αφυπνίσεις μνήμες άχρονες ξανά.

Συγγνώμη που αγωνίζεται να βγει απ’ το πουθενά

Θραύσματα μνήμης κοφτερά

σκίζουν την εύθραυστη μεμβράνη της γαλήνης

πάρε, σαν δάνειο,  απ’ το αύριο χαρά

να στείλεις γράμματα φιλιά χωρίς τη στάμπα της οδύνης

Σου στέλνω την αγάπη μου κι ένα σκαστό φιλάκι

να δροσιστεί της μνήμης σου το διψασμένο αυλάκι

όπως ταράζει τα νερά το απαλό αεράκι

Σου στέλνω τα μηνύματα μιας άλλης οικουμένης

να ταξιδέψουν σαν πουλιά, να ‘ρθουν εκεί που μένεις

εκεί που κρύβεσαι απ’ τα πάντα και τα πάντα περιμένεις

Θραύσματα μνήμης κοφτερά

σκίζουν την εύθραυστη μεμβράνη της γαλήνης

πάρε, σα δάνειο,  απ’ το αύριο χαρά

να στείλεις γράμματα φιλιά χωρίς τη στάμπα της οδύνης

Λήξη(;)

Πώς να πιστέψω ότι η λάμψη των ματιών σου

το επίμονο σκοτάδι μου μπορεί να διαπεράσει;

ότι με χάδια, αγκαλιές και υποσχέσεις

η παγωνιά του μέσα μου η μαρμάρινη θα σπάσει;

Λήγουν οι μέρες της μακάριας ξενοιασιάς

έρχονται πάλι ώρες άνυδρες, γνώριμες ώρες,

παράξενης και οικείας μοναξιάς

Πώς θα βαδίσουμε μαζί όπως έλεγες

και θα παντρέψουμε τον πόνο με γλυκές χαρές

όταν τον κόσμο της ανάγκης μου αγνοείς

και με σκιτσάρεις με άστοχες, τυχαίες γραμμές

Λήγουν τα ξόρκια της ωραίας προσμονής

βαδίζεις μόνος, με σκοπό δυσδιάκριτο. με λάθος χρονισμό

και βήματα αστείας επιμονής

Πώς θα σφραγίσουμε δεσμό ατελείωτο

με λέξεις ποταμούς εμπιστοσύνης

τώρα που φτάσαμε σε νέα στροφή

και αναμετράμε άλματα βιασύνης

Λήγουν της νιότης τα συμβόλαια

Ν’ ακολουθήσουμε ήρεμα την άμπωτη

να μην παραιτηθούμε επιπόλαια

Ας σμίξουμε και πάλι αν αξίζει μόνο

αν έχει ο νους σου νέες αντοχές

αν έχει η παλέτα σου καινούρια χρώματα

ν’ αποτυπώσει αλλιώτικα το τώρα  και το χτες. (και το «φταίς»…)

Ένα παιχνίδι

Ένα παιχνίδι,

που ξέρεις ήδη

θα ξαναπαίξεις

κι όσο αντέξεις

Αν το κερδίσεις

θα απορήσεις

μα κι αν το χάσεις

δε θα λυγίσεις

Ένα παιχνίδι

που μας δεσμεύει

σα δαχτυλίδι

μας σημαδεύει

Ένα παιχνίδι,

που ξέρεις ήδη

θα ξαναπαίξεις

κι όσο αντέξεις

Έκπληξη

Λαχταράω ένα βλέμμα

γελαστό, ζεστό, μεστό

ένα οικείο αθώο νεύμα

κι έπειτα φιλί  σκαστό

Αγαπώ έναν ποπό

Αγαπώ έναν ποπό

ροδαλό, αρρενωπό

σφριγηλό, ζεστό, στητό

και καθόλου ποταπό

Αγάπες. Γενικώς.

Περαστικές αγάπες

Αγάπες περασμένες

Αγάπες. Γενικώς.

Διαρκείς

ή ξεχασμένες

Σε ποιες αγάπες ν’ ακουμπήσεις

σε ποιες φιλίες να σταθείς

σε ποιων τα πρόσωπα να ψάξεις

σημάδια, για να μη χαθείς;