Μικρά Πικρά

Ο κόσμος πάει απ το κακό στο χειρότερο.

Αλλά σκασίλα μου.

Εγώ πάω απ’ το χειρότερο στο μη χειρότερα.

Οπότε προλαβαίνω.

Αβίωτη η Βαβέλ

των βιαστικών λόγων

Αβίωτη η Βία

των βουβών βλεμμάτων

  

Ανοίξτε!

Δεν μπορώ να περιμένω άλλο

το Αύριο.

  

Στην κορυφή του όνειρου

στον πάτο του εφιάλτη

H κορυφή βαμβάκι, σύννεφο

ο πάτος, βούρκος, ένα σάπιο κάτι

Στον πάτο όμως δε βούρκωσα.

Στην κορυφή, αντιθέτως.

Καύχημα

Είναι καύχημα δικό σου

ο θάνατος ξανά του εντός σου;

Να τον χαίρεσαι.

θα ’ρθουν στην κηδεία όλοι

-αν κερνάς και βιτριόλι

Πανοπλία 

Μάνα, γιατί δε μου έφτιαξες κι εσύ μιαν από κείνες τις ωραίες πανοπλίες που άλλες μανάδες φτιάχνουν για τα παιδιά τους; 

γιατί δε μπόρεσες να με εξοπλίσεις με την ασπίδα που άλλες μάνες χάρισαν από νωρίς στα βλαστάρια τους, για να περπατούν περήφανα μ' αυτές, προφυλαγμένα, να διασχίζουν πιο αμέριμνα την άβυσσο της ανθρώπινης ανοησίας, της ανθρώπινης αναισθησίας;

 δε μπόρεσες βρε μάνα, το ξέρω.. δε μπόρεσες.. δεν είχες ούτε κι εσύ.

Και μαζί ή παράλληλα, πλανιόμαστε στο σύμπαν του δεν ξέρω τι θα ξημερώσει,

 μαζί οι δυο μας, χωρίς πυξίδα. 

Ανάμεσα σε αστέρια που τα νομίζουμε φωτεινά και μας καίνε, ή άλλα που εκπέμπουν δηλητηριώδη αέρια και τα καταπίνουμε αθέλητα. 

Μ' έναν πόνο που δε τον πιάνουν τα φάρμακα, δεν τον πιάνουν τα λόγια.

Μάνα, πόσο σε νιώθω, μ' ακούς;; μακάρι να μπορούσα να σε παρηγορήσω εκεί που είσαι, μαζί σου να γιατρευτώ κι εγώ. 

Κοιμήσου τώρα, ξέχνα τα όλα, μπορείς;