Συγγνώμη;

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να αρρωστήσουν από μια λέξη.

Μπορεί να χρειαστούν μια μέρα για να αναρρώσουν, ή ένα μήνα. Ας το έχουμε κατά νου.

Όταν αναρρώνουν, δεν έχουν ξεχάσει.

Δεν ξεχνούν ποτέ. Συγχωρούν; Συνήθως ναι. Έτσι είναι η φύση τους. Εξαρτάται και από πού ήρθε η λέξη-βέλος. Αν εξακοντίστηκε από ελεύθερο σκοπευτή αδιάφορης ταυτότητας, θα κάνει μια αμυχή προσωρινή. Αν έφυγε από το στόμα ατόμου σημαντικού στη ζωή τους, θα μπει σε λογαριασμό προθεσμιακής κατάθεσης, με επιτόκιο.

Αν αυτή η «φύση» τους περιλαμβάνει και ικανότητες του μυαλού, επεξεργάζονται τις λέξεις-βέλη και μπορούν να προχωράνε παρακάτω, έστω και με δυσκολία, αφήνοντας πίσω τις μαχαιριές. Μετά από καιρό. Μαχαιριές; Κι όμως ναι, κάποιες λέξεις ή βλέμματα ή νύξεις, είναι μαχαιριές γι’ αυτούς τους ανθρώπους. Πονάνε όπως άλλοι πονούν όταν σπάνε ένα χέρι ή ένα πόδι.

Αν ακουστεί αργότερα, μετά τη -συχνά αθέλητη- επίθεση, η λέξη «συγγνώμη», μπορεί και να προχωρήσουν παρακάτω άμεσα, στη στιγμή.
Ξέρουν πότε είναι αληθινή η λέξη συγγνώμη. Μπορούν ακόμα και να καταλάβουν την ανικανότητα κάποιων να λένε συγγνώμη, ή να αντιληφθούν την αναγκαιότητά της. Μην υποτιμάτε αυτούς τους ανθρώπους. Η «ευαισθησία» τους δεν είναι μια αδυναμία από τις κοινές. Θα πέσουν, θα ξανασηκωθούν, με μια «δύναμη» διαφορετική από όσες έχετε μάθει να αναγνωρίζετε σαν τέτοιες.   

……………………………………

Κι έπειτα, πάλι, θα χωθούν κάτω από μια κουβέρτα γιατί θα έχει έρθει –ξανά- το κρύο της ερημιάς. Η συν-αίσθηση της ερημιάς. Και θα τους τυλίξει αυτό το κάτι το αντίθετο από μια ζεστή αγκαλιά. Το αντίθετο από μια παρουσία κι ένα ζεστό λόγο.